ฉันโชคร้ายที่ออกมาลืมตาดูโลกได้ไม่นาน ก็ถูกพ่อแม่ทิ้ง แต่ฉันโชคดีที่วันนั้นพ่อบุญธรรมไปหาหมอที่โรงพยาบาล และพบฉันถูกทิ้งไว้ตรงประตูทางเข้า ตอนนั้นเขายังไม่ได้แต่งงาน ไม่มีลูก เขาจึงพาฉันกลับบ้าน และรับเลี้ยงฉันเป็นลูกบุญธรรม
พ่อบุญธรรมเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆ ตอนนั้นเงินเดือนน้อยมากๆ
แต่เขาก็ยอมซื้อนม เพื่อให้ฉันดื่ม เพื่อฉัน เขาจึงไม่ยอมแต่งงาน
กลัวว่าฉันจะเจอแม่เลี้ยงใจร้าย
แต่ฉันรู้ดีว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากแต่งงานกับคนที่มีลูกแล้ว
เขาใช้เงินทั้งหมด ทุกบาททุกสตางค์ มาจ่ายค่าเล่าเรียนให้ฉัน
ฉันจึงหางานพาสไทม์หลังเลิกเรียน เพื่อช่วยลดภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ
แต่พอเขารู้ว่าฉันแอบไปทำงานพาสไทม์เขาโกรธมากและทำอะไรไม่ถูก
บอกขอโทษที่ตัวเองไม่สามารถเลี้ยงฉันมาให้อยู่สุขสบายได้
ฉันกอดเขาและบอกว่า "พ่อ … แค่ยังมีพ่ออยู่ข้างๆ แค่นี้หนูก็พอใจแล้ว
ไม่มีเงินไม่เป็นไร รอวันที่หนูเรียนจบ ชีวิตของพวกเราจะดีขึ้น
เราก็จะสุขสบายกว่านี้"
หลังจากเรียนจบได้สองปี ฉันก็ได้พบรักกับผู้ชายคนหนึ่งและแต่งงานกัน
ก่อนวันแต่งงานฉันและพ่อคุยกันนานมาก เขาบอกว่ามีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกฉัน
"จริงๆแล้ว พ่อเคยมีคนรักมาก่อน เราทั้งคู่หมั้นกันเรียบร้อยแล้ว
แต่เกิดอุบัติเหตุทำให้พ่อมีลูกไม่ได้ งานแต่งจึงล่ม
วันนั้นตอนไปโรงพยาบาลจู่ๆก็มีความคิดหนึ่งผุดขั้นมา
ทำไมไม่รับเลี้ยงเด็กสักคนนึงล่ะ ? ในเมื่อตัวเองไม่สามารถมีลูกได้
และก็ได้พบพ่อแม่ของหนู เดิมพวกเขาอยากทิ้งหนูอยู่แล้ว
ยิ่งได้ยินว่าพ่อจะรับเลี้ยงหนู พวกเขาจึงยอม
แต่ภายหลังก็ได้มาเยี่ยมหนูบ้างเป็นครั้งคราว
พ่อกลัว..กลัวว่าพวกเขาจะเปลี่ยนใจ จึงพาหนูย้ายบ้านหนี
ตอนนี้หนูแต่งงานแล้ว พ่อบอกความจริงกับหนูแล้ว
หนูคงไม่โกรธเกลียดพ่อใช่ไหม
ตอนนั้นพ่อแค่อยากจะเลี้ยงเด็กสักคนเพื่อมาดูแลยามพ่อแก่เฒ่า"
เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อพูดทั้งหมด
ถึงกับตะลึงนึกไม่ถึงว่าเรื่องทั้งหมดมันจะเป็นแบบนี้
แต่ไม่ว่าตอนนั้นเขาจะคิดยังไง
แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเขารักฉันเหมือนลูกแท้ๆ
ยอมเสียสละหลายๆอย่างเพื่อให้ฉันได้มีชีวิตที่ดี ฉันกอดเขาและบอกว่า "พ่อ..
หนูไม่สนว่าตอนนั้นพ่อจะมีความคิดยังไง แต่พ่อดีกับหนูมาตลอด
พ่อรักหนูเหมือนหนูเป็นลูกของพ่อจริงๆ หนูจะอยู่เคียงข้าง
และจะดูแลพ่อให้ดีที่สุดเท่าที่ลูกคนนึงจะทำได้ "
..........................
From : http://khaosudee.blogspot.com/2017/05/blog-post_99.html
